Świadczenie pielęgnacyjne także na dorosłe dziecko

Wiek, w którym powstała niepełnosprawność, nie powinien decydować, czy osobie, która musiała zrezygnować z pracy zarobkowej w celu zapewnienia opieki, powinno należeć się wsparcie państwa.

Ponad siedem lat temu Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 21 października 2014 r. (K 38/13) orzekł o niekonstytucyjności jednego z przepisów ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (DzU z 2020 r., poz. 111 ze zm.; dalej: ustawa). Pomimo – wydawałoby się – ugruntowanego prawotwórczego charakteru orzeczeń wydawanych przez TK, organy administracyjne konsekwentnie powołują się na niezgodny z Konstytucją RP przepis, odmawiając uprawnionym beneficjentom prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

Ustawowe przesłanki

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje:

1) matce albo ojcu,

2) opiekunowi faktycznemu dziecka,

3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej,

4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności,

- jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w...